Plannen helpen niet

Ik ben niet zo van de grote communicatieplannen. Volgens mij zeggen uitgebreide en gedetailleerde plannen meer over de behoefte van mensen aan houvast dan over werkelijke grip op de zaak. Het vraagt in deze crisis rond COVID-19 juist om de moed te beseffen dat we in een periode van ‘niet weten’ zitten. Dat het leven en het werk niet maakbaar is en dat een groot plan daarbij nauwelijks helpend is.

Wat helpt dan wel?

Wat wel helpt is heel simpel: zorgen dat alle communicatiekanalen open staan, dat alle middelen op orde zijn en er een goed overzicht is van alle doelgroepen en contacten. Dat geeft de mogelijkheid om snel te schakelen en te doen wat nodig is. Daarnaast helpt het om in scenario’s te denken en op basis daarvan je boodschappen te bepalen.

Tempo maken is fijn

Wat kunnen we in korte tijd veel realiseren! Waar we normaal projectplannen schrijven, begrotingen opstellen en dat allemaal langs de verschillende gremia loodsen, maken we nu bijvoorbeeld in drie dagen een prachtige spreekluisterverbinding waar bewoners en bezoekers elkaar kunnen zien en spreken. Inclusief een goed werkend digitaal aanmeldsysteem. Vanuit het besef dat we geen tijd te verliezen hebben, ontstaan mogelijkheden.

COVID-19 polariseert

Ik bemerk grote tegenstellingen tijdens de COVID-19 crisis. Liefdevolle aandacht en veel begrip voor de situatie in het woonzorgcentrum versus boze reacties op de bezoekregeling. We worden bijna bedolven onder de bloemen, gebak, lieve kaartjes en andere acties, maar krijgen ook felle mails en telefoontjes. Blijkbaar is dat wat de crisis met ons doet: we schieten in de polariteit en hebben tijd nodig om het midden weer te vinden.

Dit blog heb ik geschreven op basis van mijn ervaringen als interim communicatieadviseur bij woonzorgcentrum de Westerkim in Hoogeveen.